ayrılacağını bile bile ilişkiyi devam ettirmek

üzerine saatlerce konuşulabilecek, ve hatta abartıp tez yazılabilecek insan davranışı. bir ilişkide birçok şeyi hızlıca yaşadıktan sonra genelde işin esprisi kalmaz, monotonlaşmamak için çeşitli aktiviteler yapılır ama ilişkide aranan her şeyi almıştır taraflar. o an için birlikte olmaktan mutludurlar, evlenmeyeceklerini bilseler de ilişkilerinin ve bu mutluluğun sürmesini isterler, biteceğini bir gün bilerek, o günün gelmesini asla istemeyerek ama o günün ne zaman kendilerini bulacağından hiç bir zaman emin olamayarak.

birbirleri için yaratılmadıklarını biliyorlardır taraflar, bir gün muhtemelen evlenmeyeceklerini biliyorlardır. sonuçta kaç birliktelik daimi evlilikle sonuçlanır? yaşları daha 18-19 dur ve evlenmek onlara çok uzaktır. bu kadar gerçekçi olmak işin büyüsünü bozar mı? inadına bozmaz. o an için o kadar çok sevilen insana daha sıkı sarılmak ister insan. lanet olsun beni bu güzel sevdiğimden ayıracak güne ve sebebe diye hayıflanarak...hep daha da çok birlikte olmak ister. yanyana uzanmışken ve birbirlerinin gözlerine bakarken ağlayabilirler o anın güzelliğini kaybetme korkusundan ve bunun kaçınılmaz gerçekliğinden.

insanda paranoya hissiyatını yoğunlaştırır, durup dururken ve her şey normalken depresyona sokabilir. ortada hiçbir sebep yok gibi görünüyorken ve dünya yine her şey yolundaymış gibi hissettirip oyuna getirirken insanı.

bir şeylerin doğru gitmediğini bilerek umursamadan, kafayı kuma sokup her gün yeniden o korkuyla normal bir sabaha uyanmış gibi kendini kandırmaya devam etmek..