cino

çocukluğumun en enemli imgelerindendir. geçenlerde ekmek almaya gittiğim bakkalda kasanın önünde küçük bir kutunun içinde 3.sınıf sakızlarla birarada durduğunu gördüğümde içim cız etti. bir yandan mutluydum. çünkü hala cino üretiliyordu ve ben onu yiyebiliridim. ama bir yandan acayip bir hüzün çökmüştü üstüme. 90lı yıllarda çocuk olanların deli gibi hastası olduğu çikolata belliki artık eskisi kadar rağbet görmüyordu. bu duygu karmaşasını yaşarken, bakkal bozukluk olmadığını söyleyip para üstü olarak elime 2tane cino tutuşturdu. işte o an gözlerim doldu. acayip bir efkar bastı. ah ulan dedim cino gördün mü ne oldum değil ne olacağım diyeceksin.