hayatta kalma yanılgısı

şimdi mesela Allah'a inanıyorum. ben, babam, kardeşim hayatta olduğumuz için şükrediyorum. sahip olduklarımız için de şükrediyorum. elim, ayağım, kolum,bacağım tuttuğu için de şükrediyorum.
ancak mutlu değilim.
istediğim zaman flört edemediğim ve seks yapamadığım bir ülkede yaşıyorum. alkole sürekli zam geliyor. yazın ortasında aptal bir geniz akıntısı ve bitmeyen öksürük yüzünden tatil planlarım mahvoluyor, alkol alamıyorum, çok sevdiğim cola' dan içemiyorum soğuk soğuk. tuttuğum takım heyecanını kaybetmiş görünüyor. sürekli karşıma çıkan ve zerre kadar sevmediğim matematik dersi yüzünden istediğim bölümü okuyamadım. istediğim işi yapamayacağım. sevmediğim bir bölümde okuyorum. dünyayı dolaşmak istiyorum ama istemenin tuzak olduğunu öğrendim, kapana kısılmış hissediyor ve bu kapandan çıkamamaktan korkuyorum.
ayrıca obsesif kompulsif bozukluk ve major depresyon hastasıyım, çok çabuk sinirleniyorum, kalbim artık dayanamamaya başladı. kardeşim ameliyat olabilir ve bir de kafam oraya takılı... ne yapacağımı, ne düşüneceğimi, nasıl hissedeceğimi şaşırdım. zaten hep depresif bir anda donup kalmış bir kafam var yıllardır. ama ağlayıp içimi dökemiyorum.
yani evet, Allah'a inanıyor ve her şey için şükrediyorum ama hayallerimi gerçekleştiremediğim, istediklerimi tam olarak yapamadığım bu hayat için memnun olduğumu söyleyemem. bunları yazarken bile kalbim yanıyormuş gibi hissediyorum. ölmekten korkuyorum. bu durumla dalga geçen insanlar olduğunu görünce daha çok sinirleniyorum.
bir günahım olduysa affola ama Allah'ım canımı alacaksa babam hayattayken almasın. o acıyı yaşamasını istemiyorum. kendimden vazgeçiyorum ve çok bir şey istemiyorum. duy sesimi Allah'ım, yaşayıp hayallerimi gerçekleştirmeme izin verirsen çok sevinirim ama en azından ricam canımı babam hayattayken almaman olacaktır. en azından bunun için yalvarıyorum.