90 ların özel olmasının nedeni

transformers izleyip oyuncaklarını biriktirirdik arkadaşlarla. sonra euro 96 futbolcu kartlarını biriktirir, cipslerden çıkan tasolarla sokak sokak gezip oynardık. demi moore ile evlenme hayalleri kurmak, ayakkabısının topuğunu ezip beyaz çorapları ile mahallede gezen dayılardan nasihatler dinlemek, altından geçen tuhaf ve rahatsız edici bantları olan parlak renkli taytlar giyen ablaları mahallede dedikodu yaparken dinlemek, super mario her sihirli mantar yediğinde onunla beraber havalara zıplayabilmek, barış manço ile 7’den 77’ye programına çıkıp barış abi den diş fırçası alacağın günün hayaliyle yaşamak, abinle beraber video kasetçiye gidip indiana jones filmleri kiralamak, patlayan şeker yiyip, şekerlerin ağzında çatapat misali patlamasına kulak kabartmak, varyemez amcanın altınlarına özenmek, calimero’ya acıyıp, susam sokağı’nın gerçekleğine dair en ufak bir şüphe bile duymamaktır. yerli popun mükemmel olmasından bahsetmeme bile gerek yok. üstelik hababam sınıfı ve diğer kemal sunal filmleri her çıktığında deliler gibi sevinmektir.
üstelik apaçi dendiğinde bağcılar değil, kızılderililer gelirdi aklımıza. geride kalan güzel yıllardı. artık bir zamanlardır. büyüdük galiba demektir şimdilerde. çoğu insanın en özel zamanları; sorumluluk duygusundan ve ekmek kavgasından uzak yaşadığı çocukluk yıllarıdır. özel olmasının nedeni bu sanırım.