ölüm

Tek gerçek, kaçınılmaz son cart curt evet ama ben bir türlü kabullenemiyorum bu yok oluşu.

Yaklaşık 6-7 yıl önce gayet iyiyken bir anda kötüleşmiş ve felç kalmış bir tanıdığımız vardı. Kadın epey yaşlıydı. Felç geçirdikten sonra durumu o kadar kötüydü ki herkes yakın zamanda ölür herhalde diye düşünüyordu. Felç dediğim de boyundan aşağı komple tutmuyordu. Sadece konuşup yemek yiyebiliyordu. Zamanla vücudunda bir sürü yara oluştu. Hiç çocuğu yoktu, yeğeni olan yengem bakıyordu ona. Yatakta güçleri yettiği kadar çevirseler de sık sık, bu uzun yıllarda yatmak vücudunu hayli zarar verdi.. ama zihni hep açıktı ve çok berraktı. 6 yılın ardından bile iyileşmeyi bekliyordu. Doktorlar asla düzelmez dedilerse bile o özelde fizik tedaviye gitmek konusunda ısrar ediyordu durmadan, gerçekten götürdü de kendini. Bunlar da sonuçsuz kaldı tabii. Yaklaşık bir ay önce grip olduğunu sandılar çünkü o kadar azdı şikayeti. Hastaneye götürdüklerinde tüm organların iflas ettiğini söyledi doktorlar ve makineye bağlandı. Durum böyle umutsuz yani, gel gelelim kadın durmadan hastaneden çıkacağını, felcinin geçeceğini, hatta köyde tekrardan düzenleyeceği evini anlatıp duruyordu. Birkaç gün sonra şikayet etmeye başladı yengeme. Beni buradan çıkartın su içirmiyorlar, yemek yedirmiyorlar bana diye. Daha sonra doktorlar acılarını hissetmemesi için uyutmaya başladılar. Durumu stabildi hep. Uyandığı zamanlarda ise bilinci gayet yerinde ve her şeyden şikayetçiydi.
6-7 yıl önce ölmesini doğal karşılayacağımız bir süreç var. Kendisinin ve çevresinin çektiği sıkıntılardan dolayı bunun onun için en huzurlusu olacağını düşündüğümüz bir süreç hatta. Bugün ölüm haberini aldığımda, birkaç gün önce "daha ne kadar uzun bir süre uyutacaklar ki" diye düşünüp, "umarım onun için ölüm en huzur bulacağı zamanda gelir" şeklindeki düşüncelerim havada toz bulutuna dönüştü. Tüm organları iflas etmiş bir kadının ölümü evet artık çok doğal ve belki onun için gerekli ama yine de düşünen, hayal kuran, planlayan bir insanın ölümü beni şaşırtıyor. Ve sarsıyor.. çünkü çevremdeki birçok insanı buluyorum belki de bu görüntüde. Kendimi en başta. Son kez uyandığında ya da son kez uyuduğunda, bunun son oluşunu bilmediğini düşünüyorum. Kimseye veda edemediğini. Bir de nereye kaybolduğunu. Bilinci yerinde olduğuna göre belki de uykusunda gördüğü rüyalarının nereye kaybolduğunu. Bir de annemi. Tüm güzelliğine ve tüm canlılığına rağmen, annemin bir gün kaybolabileceğini? Bunu kabullenmek yıllar yıllar sonra, hatta kendi ölümümle baş başa kaldığımda bile mümkün olmayacakmış gibi geliyor.