türkçe

kullandığı her ses için, alfabesinde tek harf bulunan nadir dillerdendir. (başka var mı bilmiyorum.) bu yüzden bizde "spelling" yarışmaları yapılmaz. çünkü okuma yazma öğrenmiş her çocuk okuduğu şeyi aynı seslerle yazacaktır. çok dolaşan bir dildir, konuşanlar tevazu sahibidir, yeni sözcükler eklenmesine ses çıkarmamıştır. bu bozulma gibi görünebileceği gibi, zenginleşme de kabul edilebilir. kalp, yürek, gönül gerçekten eş anlamlı mıdır? gönüllü olmak, yürekli olmak aynı anlamda mıdır?

kaybolmasından korkan herkesin, endişelerinden sıyrılıp, eski-yeni bulduklarını okumaları tavsiye edilir. (bir de anne babalara naçizane tavsiye; öğretmenlere, "matematikten geçsin, biz türkçe'yi evde hallederiz" demeyin, evde olur tabi ama, bu cümleyi kuranlarla değil)