bir yalnızlık ezgisi

yalnızlıklarla çevrelenmiş ezgilerdir.

yalnız bırakılmış bomboş bir caddenin ortasında yürürken, sağımın solumun boş olması üşütüyor beni belki de.
kimse yok eşlik eden bana bu yürüyüşte.
kimse hayatıma ortak olmuyor sömürecek olsa bile.
yürüyorum sadece kendi ayak seslerimi duyarken.
ve içimden yalnızlığımı atacak hüzünlü notalar geçiriyorum,
sağı solu boş olan iki "do" seçiyorum,
ve yıldızların sadece ruhumu aydınlatamadığı bu karanlıkta, korkmamak için konuştuğum yalnız bırakılmış notalarım eşlik ediyor bana sadece.
ufak ufak mırıldanıyorum gecenin puslu karanlığına:
sadece bir el istiyorum yanıbaşımda. * *