ben bu yazıyı ona yazdım

eminim ki, sana kavuşamama, ulaşamama duygusunu bu dünyada benden daha iyi bilen ve daha çok yaşayan kimse yoktur. ve yine eminim ki benim sana bir ulaşılmazlık hissetmem için senin tek iletişim yolumuzu tıkayıp gitmene hiç gerek yoktu. bugüne kadar bizi, bir arada tutabilen tek yol varken, tıpkı şimdi ki gibi ulaşılmazımdın benim…

oysa tüm bu imkansızlıklara rağmen yine de zulada saklı, beklenti ve umut denilemeyecek kadar az kırıntılar vardı içimizde. belki en afillisinden hayallerimiz , belki biz de bir gün bir mesaj kutucuğuna ihtiyaç kalmaksızın iki laf edebilir, belki biz de bir güne birbirimizin sesiyle başlayabilir, belki biz de bir gün oturup iki kadeh bir şeyler içebilir, belki biz de bir gün birbirine biz diyebilen her iki insan kadar sen ve benden bir biz olabilirdik, belki biz de bir gün bir beşiktaş - galatasaray maçına kaybedenin kazanana özel bir makarna yapacağı iddiaya girebilirdik.

sana en yakın olduğum an , aslında derinlemesine düşündüğümde sana en uzak olduğum andır. bana içimi ısıtan cümleler kurduğun zaman dilimlerinde bile, birlikte geçirdiğimiz vakti sonlandırabilme ihtimalin, ekranın sağ üst köşesindeki bir çarpı kadar yakındı. bu yüzdendi başka bir yol arayışlarım, bu yüzdendi sana ulaşmak için çırpınışlarım. ve işte yine olan oldu; sen benim erişebileceğim yerden gittin ve yine hatırlattı kendini bana, benim seni bu sensiz yaşayışım.

oysa bu kadar ulaşılmaz olmasaydın da dokunabilseydim sana elimi uzattığımda, kendime senden ibaret bir gezegen kurardım. ve o gezegenin yıldızlarını, o her teline aşık olduğum saçların sayardım. saçların avuç içlerime sığacak iken, senin herhangi bir saç telin birbirinden ayrılıp başka bir telinin yanına doğru meyil etse, ben bir yıldız kaydı sanıp dilek tutardım.

oysa sen bana geldiğinde, senden başka kimsem yok dediğim de, biz olabiliriz demiştin, aslında zerre umut vermek istemesen de , ben senden bir dünya kurabilseydim eğer, biraz umut biraz sen katardım. ve sana umut olabilseydim eğer, seni asla umutsuz bırakmazdım.