demon of the fall

tekrar gibi olacak ama en sevdiğim kısmıyla olaya dahil olayım..

run away, run away.

just one second, and i was left with nothing.

her fragrance still pulsating through damp air.

that day came to an end.

and she had lost in me, her credence.

tam bir hafta loopta durabilir o derece seviyorum..

98 yılıydı yine opeth ile tanışmam..

daha sonra kadıköy barlar sokağının götünün dibinde 1 artı 0,5 bir evde arkadaşla serenity painted death'ini dinlemiştik..

o zamanlar elimizde eski püskü bir marantz amplifikatör ve buna kendi götümüzden uydurduğumuz güzel de bir ses sistemimiz vardı..

hala o gün ki hisleri içimde hissediyorum opeth'i dinlerken..

opeth'in özellikle eski halinin hayranı olarak ben diyorum ki..

mikael insan türünün bir üst versiyonudur..

her elini attığı şey mi güzel olur bir insanın..

ve evet..

run away...