iyilik yapınca hissedilen iç huzur

iyilik yapınca mutlu oluyorum derlerdi de ben inanmazdım. harbiden insanda bir iç huzur oluyor. daha bugün otobüse yaşlı bir dayı bindi. bende şoförün arkasında oturuyom. bi baktım bu amcaya hiçbir sikik kafalı genç yer vermiyor. hepsi devekuşu gibi kafalarını telefonlara gömmüş. hafif bir utangaçlıkla da olsa dayıya yer verdim. zahmet etme be yeğenim, otur sen dedi. olur mu dayı lütfen otur dedim. teşekkür etti ve dualar eşliğinde, ısıttığım koltuğa oturdu. bir an otobüsteki tüm biebercı erkekler ve tikky kızlar ibretle bana bakmaya başladı. halbuki ilk defa birisine yer vermiyordum. noluyor lan dedim içimden. daha sonra şoför çantamı aldı. ağırlık olur sana şimdi hemde yerleri yeni sildim dedi ve çantamı yanına koydu. kral olmuştum resmen. benim coolluk artık tavan yaptı ve uzaklara daldım en son. kendime geldiğimde ineceğim durağa varmıştım. çantamı kapıp tam inecekken yaşlı dayımız kolumdan tuttu ve allah razı olsun senden yeğenim, senin gibi gençler yok artık dedi. sebepsiz yere duygulandım sonra. daha sonra da bir huzur geldi. anlamsız şekilde güle güle eve gittim. baya mutlu oldum lan. altüstü yer vermiştim. bu neyin mutluluğu olabilir? artık anladım ki, iyilikler harbiden insanı mutlu ediyormuş.