ihsan eliaçık

benim hayatımı değiştiren alimdir, allah razı olsun kendisinden. biraz parayla tutulmuşlar gibi konuştum ama onu hiç tanımadan ötenler yazmışlar ben sırıtmam heralde.

kendisi sayesinde kuran'ın elime aldım.
namaza başladım.
islamı tanıdım ve tanıdığım şeye aşığım.
camiye gittim ilk defa.
ali şeriati'yi tanıdım.

bir gün yaşadığım şehire geldi o zamanlar tanınmış biri değildi, 1 mayısa ilk çıktıkları zaman antikapitalist müslümanların geziden filan çok önce.
bende yeni yeni okuyan okuyucu sadace dini bilgi zerre yok. geleceği eve gittim, millet toplanmış, çoğu kapalı ben bir açıktım bi de küçük kız. kimse beni yadırgamadı ama deli gibi utanıyom. yurda giriş saatimde var, tanımadığım bir evdeyim. ordan koşarak kaçmam gerekirdi belkide ama yapmadım, o adamı görmeliydim.

evimi nasıl özlemişim, ilk zamanlar çok toyum ilk defa demli çay, börek, anne, koltuk hafızamda hala dün gibi o güzel ev.

saat 10 oldu, 10:30 oldu, yurda giriş saati 00:00. gelmedi 23:00de kalkıcam diye sözleştim içimden.
hazırlandım montumu atkımı
11'e beş kala kapı çaldı. geldiler o, sedat doğan, .. selamlık yere geçtiler.
kalktım. yurda girmezsem ki 1 saatlik yolum var. amcaya malesef dedim, hepsi üzüldüler benim için kaç saat beklemiştim ve öğrenciydim. harun amca içeri girdi ve sizinle tanışmak isteyen biri var dedi, yurda yetişmesi lazımmış baya da bekledi sohbete başlamadan tanışsanız tarzı konuştu heralde.

ben de heyecan tavan sonuçta herkes benim gibi bekledi orda, bekliyom dışarı çıkıcak.

içeri girdik ben harun amcanın küçük kızı, bizi yanına oturttu. evin salonu dolmuş, yerde oturanlar.

aklımdaki tüm tabular yıkılmaya başladı.
önce kendini tanıttı basit bi şekilde, sonra sırayla sizide tanıyayım dedi. ilk sırayı bana verdi. ordaki insanlara adımı, okulumu filan söyledim. sonra küçük kız. sonra diğerleri. çoğunun yüzünü hatırlıyorum üzerinden bir yıl geçmsine rağmen. sonra sohbete başladı üzülerek kalktım.

deli gibi koştum gecenin karanlığında.
koşarken sanki eski yüklerimden, korkularımdan, bahanelerimden hepsinden kurtuluyordum. sevgili'ye doğru deli gibi açlıkla koştum o gece.
yurda yetiştim. hala öksürüyordum ciğerleri fena zorlamıştım.

o gece bütün tabularım yıkıldı. islamdan kaçmanın bahaneleri kalmadı içimde. karşılaştığım şey aradığım değer, amaç, kadın, kahraman, yaşamdı. aradığımı bulmama vesile oldular.

eğer o gün o eve gitmeseydim olmazdı lan hiçbiri. saydırtmayın hepsini.
(ki gitmemek için böbrek, karaciğer, namus gibi dolu bahanem vardı, cesedimi çöpten bulabilirdi ailem.)

edit: ve bu anıyı bilen tek kişi bendim lan, kimseyle paylaşmadım.