çocukken inanılan abuk subuk şeyler

olay yıllar yılı öncesindedir. ankara' lı olanlar bilir sıhhiye' nin bir kenarında bulunan abdi ipekçi parkında kocaman bir el heykeli vardır. çocukluk dönemi, anne ile parkın içinden geçilmektedir. heykel görülür; olaylar gelişir...

- anne bu eller niye böyle taştan?
+ bu adam bir gün içmiş içmiş, annesine el kadırmış, allah' ta onu taş etmiş...
- Oovvv... *

aradan seneler geçer. olay üstünden en az 15 yıl geçmiştir. yol yine aynı parkta, aynı heykelin önünden geçer. artık olaya grafiker - resimci gözüyle bakılmaktadır.

-hımm... perspektif, oran orantı, hımm hımmm...

bir anda gözün önünde flaşlar patlar, geçmişe dönülür. o küçükcük kafanla yıllar yılı inandığın şey bir anda anlam kazanır.

(bkz: anneye kalkan el taş olur)

derhal eve gidilir anneye hesap sorulur;

- anne ben bugün bi şey farkettim... sen yıllar evvel beni abdi ipekçi parkındaki elleri annesine el kaldırmış, taş olmuş diye kandırmıştın di mi ?

+ııımmm... evet. nerden aklına geldi o be!

- hayallerimle oynadın kadın!

+ heuehuahe...

derler ki anneye kalkan eller taş olurmuş, hele ki içki içip kalkan eller meydanlara heykel olurmuş. *

Edit: imla