aile

bazen yazarlarının ölen anne babalarına yazdığı yazılara denk geliyorum.

sonra o kadar korkuyorum ki.

artık eşşek kadar olsam da istediğimde annemle uyuyabileceğimi biliyorum. ya da babama şımarıkça davranabileceğimi. sanırım artık çocuk değilim ve ben bu yazıları okuyunca gerçekten çocuk olmak istiyorum. o kadar derin bir özlem ki bu. keşke çocuk olsam klişesinden bile uzak bir keşke çocuk olsam özlemi...

keşke hep çocuk olsam. banyodan sonra sobanın kenarında annem saçımı tarasa, sonra babam gelse, yemek yesek. televizyon izlesek, kumanda hep onda olsa. ödevlerimi yapmadığım için ertesi günü düşünsem. ve tek derdim bu olsa.

karnım ağrıyor.