tunkashila

eskiden her dakika kavga ederdik, ergenlikten sonra kardeş değil kanka olduk, zaman ilerledikçe abla değil anne oldu bana. bursa dan istanbul a döndüğümde en çok sevinen o oldu miniğim diye boynuma sarılan, istanbul dan bursa ya dönerken küçücüğüm herşeyim nolur çok uzaklara gitme diyen de o oldu en içten. beni incitenlere tanımadan kızdı, sevdiklerim beni üzer diye hep korktu. hergün sabahın köründe kalkıp eşşek gibi çalışsa da kazandığı parayı gözünü kırpmadan minik kardeşine harcadı. odamda duymaya alıştığım nefesti hep. geceleri yatmadan önce yoranın altında geyik yaptığım gıdıkladığım, her lafımı sabırla dinleyen, eleştirilerime katlanan nadir insan, ablam lan ablam! ne yazsam inan yetersiz kalıyormuş valla.
(bkz: özledim)