onkoloji

sadece 10 gündür stajını yaptım ve de itiraf ediyim ne kadar takmamaya , ders aralarında arkadaşlarla çikolata yiyip kahve içip gülmeye eğlenmeye çalışsam da olmuyor olamıyor.. depresyona girmem yakın.. midenin yemek almaması , hastaların göz önünde gitmemesi , telefonda karşıdakinin "noldu canım" demesi , geceleri uyuyamama , dalgınlık gibi belirtileri var bünyemde.. pediatrik onkoya girmek dahi istemiyorum..

hayatımda bu kadar votka tükettiğim bi dönem de olmadı ayrıca.. bi çocuk vardı mesela , radyoterapiye ayıcığıyla giriyodu filan filan.. bunları görüp de sarsılmamak zor..

hep cerrahlara saygı duyulur ama bu onkologlara sırf hala her gün işe gittikler için saygı duyulmalı.. biz her röntgende ya da mrda filan sınıfça metastazlara gözlerimizi yumarak tepki verirken bu adamlar vizite çıkıp hastaların kendileriyle kontakt kuruyolar birebir.. hastanın yanında abuk sabuk davranmadan durmaya çalışmak filan da cabası..

her ders başında misal , dünyadaki en yeni teknikleri gösteriyolar yok efendim igrt yok en spesifik ajanlar onlar bunlar sonra ders sonunda istatistik kısmı geliyo perdeye.. 5 sene sonraki yaşama oranları yüzde 8 , 10 , 20..

şu klasik laf "amaaan ucunda ölüm yok ya" hiç bu kadar gerçekçi gelmemişti yani bana..

yani burdan salak salak aşk acısı filan çekenlere sesleniyorum , tek çektiğiniz acı bu olsun.. hayatınızın ve de sağlığınızın kıymetini bilin.. dünyada 8 milyar insan var illa ki biriyle olur..