sanırım ben saçma sapan şeylere tutunmaya meraklı, kendini fazla önemsemeyen, isteklerini ve hayallerini hayatı geçiştirmek için kuran, özsel olarak bi amacı olmayan, aşktan ümidi kesmiş, tanrıyla bir dargın bir barışık. kendisiyle hep kavgalı, gerizekalı bi insanım.

sıkıntılarını büyüten, dertlerini besleyen, kendini bi kitapmışcasına acılara adayan, melankolinin o haz verici büyüsünden kurtulamayan, yani mutlu olmayı bilmeyen insanlar, işte bu insanlar asla mutlu olamayacaklar listesinde.
kötülük yapan ve kötü düşünen insanların mutlu olamayacağı zaten makul, ama bu insanların mutsuzluğu içler acısı, kötü değiller, bencil değiller, sadece duygu ve düşünceleri onları mutsuzluk hapishanesine kapatıyor, bi sanat filmi izlermişcesine, hüzünlü ve mehmum bir şekilde, yataktan kalkışını, yürüyüşünü izleyen, aynada kendine başkasına bakarmış gibi bakan, kendini hayattan kopuk hisseden bu insanlar, nasıl mutlu olabilir ??????