üzüntünün farkındalık yaratması

mutluyken gözün kör olmasıdır.. üzgün olunca da haliyle o göz sike sike açılır..

başlığı çok fiyakalı yazdım ama.. başka bi esprisi yok aslında başlığın.

insan anlamak ve yorumlamak için acı çekmek zorunda yani.. acılar bizi güçlendirir mi , he güçlendirmek hissizleşmek olarak düzeltilirse evet , ama acılar bizi mutlaka ki bazı şeylere ayar.. o yüzdendir insanın yaşlandıkça verdiği kararların daha oturaklı olması.. çünkü insan acı çekmiştir.. analiz ve analitik düşünme yeteneğ itavandadır.. o yüzden acı çekmeyen adamlar hep biraz hayalperesttir hep biraz gerçekleri görmez.. o yüzden çocuklar kolay kolay depresyona girmez.. çünkü farkında değillerdir olan bitenin !

üzüntülüyken insan hayatı düşünür.. depresifken sorgular..

gerisi hep harala gürele yaşama..

peki insan farkında olduğu için mi üzgündür yoksa üzgünken mi farkına varır bazı şeylerin ?

cevabı bulana hediyem var..

acının gerçekle olan yakın ilişkisi durumudur.

(bkz: gerçekler acıtır)