yıllar sonra ilkokulunu görmek

gördüğünüz an o okulun önünde geçen günlerinizin, anılarınızın, yaptığınız çocuklukların, ettiğiniz kavgaların gözünüzün önünden film şeridi gibi geçmesine sebep olur. bir an duraksarsınız boğazınız düğümlenir. o zamanlar canınız kadar yakın olan ama şimdi neredeyse hiç görüşmediğiniz insanlar gelir bir bir aklınıza. sonra girersiniz okulun içine bakarsınız eskisi gibi değildir. sizin anılarınızdaki hali canlanır gözünüzde, değişen birşey olmaz yani sizin için. öğlenci olduğunuzda okuldan sonra bekçiyle kavga ede ede uzattığınız sınıf maçları, pet şişelerle oynadığınız sözde futbol maçları, hocalarınızdan yediğiniz tokatlar, ilkokul aşkınız, okulun en kıl çocuğu ve daha binlerce buruk bir gülümseme bırakan anılar... okul çıkışlarına gelen ve müptelası olduğunuz seyyar oyuncakçı abi, okuldan kaçmak için kullandığınız arka bahçenin duvarı, okul çıkışının tam karşısındaki kırtasiyeci abi, ve ozamanlar her gün yürüdüğünüz ama hiç umursamadığınız ev-okul arası yolun yürürken sizi hislendireceğini anlarsınız.

uzun lafın kısası, eğer duygusuz itin teki değilseniz gözlerinizin dolmasına sebep olan anlar yaşarsınız mezun olduğunuzda deliler gibi sevinmenize rağmen...

(bkz: ben bugün bunu yaşadım)

-okul amma küçükmüş ya.

hatırınızda çok büyük kalmıştır ama siz büyümüşsünüzdür.

(bkz: yıllar sonra ilkokulunun yıkıldığını görmek)

dönmek istemediğin zamanları hatırlama durumu.
Kimi zaman;
- vay arkadaş zaman ne çabuk geçiyor ....
v.s cümleleri kurduran durum.

mide bulandırıcı olabilir. naylon dostlukların kurulduğu bir yer olarak kazınmıştır çünkü hafızaya.