tek takılmak

bir süre deneyeceğim şey.

izin vermiyorlar ki ama her halükarda yalnız da hissettiriyorlar. bir paradoksun içerisindeyim sürünüyorum..

görsel
Küçüklüğümde her zaman bu adama özenmişimdir ama teklikte bir yere kadar.

Aslında başlarda kafa dinlenilen ama sonra can sıkıntısından paranoyaya kadar çeşitli etkileri olan eylem.

Şimdi sözlük formalitesini geçtiğimize göre durumu olmayanlar okumasın çünkü yazacağım.

Aslında uzun zamandır tek başınayım yaklaşık orta sondan beri, bu da güzel bir yaklaşık 10 yıl yapıyor. Bu arada yazıyorum çünkü aynı şekilde tek başına olan varsa işte maksat tecrübe paylaşmak onlarla.

Bahsettiğim zamandan önce de kardeşimin hastalığı nedeniyle yine birkaç yıl birilerinde kaldım, özellikle komşularda çünkü akrabalar beş para etmez insanlar. Özellikle benim sülalemde. Anne baba da ayrı zaten, tekrar evlenmiş ayrılmışlar falan bu artık günümüzde yaygın. Aile başlığı altında farklı bir şekilde sonra yazarım onu.

Ayrıca burada önemli detay şu; kardeş rahatsız sen de bir çocuksun 11-12 yaşında. E anne de meşgul sonuçta hastanede, üvey baba tırt zaten. Başka seçenek mi kaldı ki? Mecbur babana gideceksin değil mi? Ama insan kansız olmasın işte. Buraya önemli bir not düşeyim; Lütfen evladınız varsa iyi davranın, vajina uğruna terk etmeyin.

Kısaca 10 yaşından beri kendi kendime öğrendim birşeyleri. imlayı hariç tutuyorum tabi hala birşey yazarken birleşik miydi ayrı mıydı diye kafam karışabiliyor. 12 yıllık zorunlu eğitim süresi boyunca, yani lise bitene kadar 10 okul değiştirdiğim için artık bir süre sonra tanıştıklarımın adını da unutmaya başlamıştım, zor günlerdi. Telefon bilgisayar zaten hak getire. Üvey anne ve üvey babayla anlaşamamak da cabası. Kısaca çekingen de oldum baya birkaç sebepten dolayı. Zaten tek tük arkadaşım var, onlar da doğduğum semtteler. Ben apayrı bir şehirdeyim, zaten kimseyi tanımıyorum buralarda. Kız arkadaş falan zaten yok, olmasını da istemiyorum açıkçası. Kimse benimle birlikte böyle saçma bir yapılanmanın içine girmek zorunda değil sonuçta, kaldı ki zengin de değilim. Karşımdakine konfor sağlayacak durumda değilim kısaca.

Ama mevzu sadece birilerinin olması, kız arkadaş değil yani. Dertleşecek birilerini aradığın zamanlar çok oluyor çünkü bütün gün evde oturup ev işi yapıp bilgisayara oturmak bir süre sonra hayatı sorgulatıyor insana.

Sosyallik biraz da terapi gibi yani. Tek takılmak iyi bazen ama, sığınabileceğiniz birilerini mutlaka bulundurun çevrenizde.

yalnız ve istediği gibi takılmak, başkalarına bağımlı olmamaktır.