kendini bulamamak

evet, tam olarak yaşadığım durumdur. bulamıyorum kendimi, etrafa o kadar çok bakıyorum ki kendimden bir şeyler görebilmek için, ama yok. ben yoketmişim her ufak lanet şeyi, beni anlatan ne varsa artık herkesi anlatır olmuş bende herkes gibi olmuşum ve ya zaten hiç farklı olmamışım. kendi kafamı sikiyo olmam şuan sorun değil ama beni şu fahişe dünya da hala bakire düşünceleriyle yalnız bırakmayan insanları da sikip atıyorum düşüncelerimle. ramazanın keşke bende daha fazla anlamı olsaydı, keşke tüm varlığımla huzur bulabilseydim en azından şu bir ay boyunca, bunu etrafımda ki insanların yalanlarını görmek istemediğim kadar istiyorum. her yanım tutarsız her yanım bir orospunun işi bittikten sonra odada kaldığı kadar yalnız. bulamıyorum ben ne kendimi ne başkasını.

(bkz: bulamak)
(bkz: bulmak).

Kendini bulamamak çok fena bir durum. Kanımca yaşam çizgisinde yürüyememek kabullenememek gibi
tanımları çağrıştırıyor. insan konuşurken söylüyeceğini unuturda dilimin ucunda derya işte okadarda basit görünür.
Ama herdefasında başa dönersin yeni baştan ararsın kendini, hele ki aramak istemediğin zaman olursa işte o en fenası.
Kendimce çözüm ürettim, ben bu durumda bol bol kalabalığın içine gir derim, rezillik eziklik komplekslerin varsa sil onları.
Bazen al iki bira bu komplekslerden kurtulursun derler bu hayatda ki en kötü çözümlerden biridir. Evet işe yarıyor ama
başka bir bataklığa sürüklendiğini göremiyorsun kısacası o çözüm sayılmaz. Bol bol terle gerekirse ama vazgeçme inan çok
çabuk geçiyor. Belli bir zaman sonrada kendini bulmuş oluyorsun. Hayatda tek gerçek vardır o da doğrudur. Doğrudan vazgeçme.