bugün

Patronum bazen öyle bir sinir ediyor ki ak dese kara diyorum. Bir insan o kadar mi egoist olur kovmuyorda. Sabah aksam ona yapicagim işkenceleri düşünüyorum.
(bkz: patronlar sevilmeyen yaratıklar)
aynı renk kaldırım taşlarına basmazsam günümün kötü geçeceğine inanırım.
Bir binanın önünden her geçtiğinde mutlaka yukarı bakarım. Teleme birşey düşecek mi diye. Sanki gözlerimle kurtaracagim.
yalnızlık bir takıntıdır mesela.