bugün

anneme son senelerde cok kiziyordum. aslinda fabrika ayarlarinda hayalperest, hayallere inanan ve destekleyen, iyimser bir insandi. yillar icinde hayalleri kirila kirila kati, karamsar, hayal kirmak icin yaratilmis bir insana donusmustu.

bugun yuzlestigim gercek ise benim hayalperestligim dilimdeyim. zerre inanmiyormusum hayatin guzel seyler getirecegine. dunya benim de inancimi oldurmus yillar icinde.

ama hayal olmayinca hayal kirikligi da yok;) ekstrem duygular da yok. intihar dusunceleri de yok. yasayip gidiyorum iste hicbi seyi onemsemeden..