birinin seslendiğini sanmak

durduk yere, çoğunlukla sessiz ve yalnızken birinin adınızı söylediğini sanmanız, içten içe tırsmanız, yusuf yusuf olmanız olayıdır.
son bir aydır bir kadın sesinin adımı çok kısık bir sesle söyleyip beni çağırdığını duyuyorum. başına gelen varsa da bilmek istiyorum. aynı gün içinde on kere odamdan salona gidip anneme bana seslenip seslenmediğini soruyorum bazen.
depresyon zamanlarımda korkularım yok oluyordu. adeta bir "salın hepsini üstüme gelsinler, teker teker karşıma çıksınlarrr"a dönüşüyordum ama hayattan aldığım tat arttıkça bilinmeyenin korkusu beni uykularımdan uyandırıyor.
anneme evden çıkmaması için yalvaracak duruma geldim. bir bilen varsa mesaj kutumu ışıklandırsın.

dünyanın en salak duygusudur. hele böyle kalabalık bir yerde kafanızı kaldırıp avlanmaya müsait geyik gibi dikildiğinizde duble rezil olma durumu söz konusudur.

(bkz: şizofreni)

ismim dolayısıyla sürekli düştüğüm ikilem.

özellikle halı saha maçlarında vuuur! diye atılan her çığlıkta "ne oluyor amonyum?" diye etrafı süzmek zorunda kalıyorum.

bunun dışında sokakta dur, olur vb. tınıdaki her kelimeyi üzerime alınıp tedirgin oluyorum.

hiç hoş değil, yaşayan bilir.

böyle hayat mı olur lan!

(bkz: derdin ile meşk eyleyeyim butonu)

arkaya dönüp bakmaktır.

sizofreni baslangic semptomlaridir. 'FBI pesimde", 'beni oldurmeye calisiyorlar" dusuncesiyle yolda yururken etrafa korkuyla, salakca tedirginlikle bakan tipdir. severim sizofren insanlari. ah garibim kime guvenecegini bilemiyor n'apsin.
Ha evet, o kulaklik durumu da ozellikle kaydedilmeli.

zamanında çok sık başıma gelen durum.
hatta uyurken kulağıma ismimin soylenmesiyle irkilip uyandığım da çok olmuştur.
ama artık olmuyor, bitti.

bazen bu his insanda burukluğa yol açar,

aklında birisi vardır mesela tam o sırada kulağında yankılanan kendi ismini duyarsın. nereden geliyor bu ses, biri bana mı sesleniyor acaba sorularıyla ve seslenen kişinin az önce akılda olan kişiyle aynı olması umuduyla, heyecanıyla arkaya doğru yavaşça dönersin..

arkanı döner bakarsın ama ne istediğin kişi oradadır nede birisi sana seslenmiştir. yavaşça, bozuntuya vermeden olay yerinden uzaklaşırsın, garip lan.

evde yalnızsanız yerinizden hoblatabilir.

görsel

görsel

Yokluğunun acısı belki de,
Her gece gelen düşüncelerin altında ezildiğimden, bin parçaya ayrılan bir ben..

Içimden geliyor belki, sesizce korkularımın nefes alışı gibi..

Hayat yaşarken kaybettiriyor umutlarını, daha kaç kere unutmak gerekiyor devam edebilmek için..

Sorgulatıyor,
Karışıyor geceye gözyaşlarımla..

Sesleniyor sanıyorum kalbimi,

Özgerekçem, dediğim kalbimi..

Şimdilerde oluyor, seni çağıran birisi yok ama sen çağırdığını hissetmek istiyorsun yalnızlık içine o kadar çok oturmuş ki sen daha çağrıldığında duymadığın şeyi çağrılmadığında duymak istiyorsun o da öyle ki seni baya hırpalıyor en sonunda bakıyorsun kimse yok yine bir hüzünle içine kapanıyorsun.

özellikle yüksek sesle müzik dinlerken yaşanan keyif kaçırıcı durum.

Duyuyorum arada gaipten sesler acaba gerçekten seslenen var mı?

(bkz: sinestezi)
Ayrıca, Yalnızlık emaresidir, derler.