bugün

''devam etseydik acaba mutlu olur muyduk'' hissi ilk sıradadır.

hayır kardeşim. olamazdınız. olsaydınız zaten ayrılığa gerek kalmazdı.
derin donducunun içinde yanmak gibi.
bu acı geçecek mi lan acaba?
Neyse ben bi çay koyayım..
burnunuz da kokusu kalır.
akılda anılar,
kalptekini anlatmaya gücüm yetmez.
2 ay da zor geçen bir acı
Anlatmak çok zor
Ben daha yeni yeni normale dönüyorum
O iştahsızlık yok mu.
iğrenç şeyler. ay kusasım geldi yine.
ayrılığına göre değişen hede. hissedilen kimi ayrılıklar için bir tüy kadar hafiflik, kimi ayrılıklar için üzerine çöken karabasanlar.
Şaşkın ördek kıvamında, uçsuz bucaksız bir boşluğa bakakalmaktır, en güçlü his...
Geçiyor...
Endişelenmeyin...
Ayrıldıktan sonra hayatın aslında bir insana bağlı olmadığını anlarsanız sizin bir aileniz vardır evet birazda onlardaki gerçek sevgiyi görünce bir daha aşk , sevgili istemezsiniz.
Bir süre rahatlama sanki(tam emin olamıyorum)
Sonra bol bol alkol ve arkadaslarla dertlesme
Sonra yine bol bol alkol ve sürekli başkalarının dertlerini dinleme isteği
Sonra ruhsuzluk hali
Sonrasını daha tecrübe etmedim ettikçe guncellerim.
Seviyorsan acı , sevmiyorsan hafifleme.
Siz ayrıldıysanız eğer; önce bir rahatlama sonra bir boşluk sonra da alışmışlık hissi.

O ayrıldıysa eğer; önce bir çaresizlik hissi sonra bir vazgeçememe hissi sonra da acı, intikam ve nefret hissi.
koskocaman bir özlem.
buzdolabı yumurtalığındaki yarım limon gibi hissetmek.
Ben yine bendim ama onunla çok güzel oluyordum .
Hiçbir şeydir en başta. insan algılayamaz durumu. Zaten mesaj atar, arar, gelir...

3, 4, 5... 1 hafta olur hala ses seda yoktur. o zaman dank eder hem kafaya hem kalbe... içiniz daralır, istahınız kesilir, nefesler yetmiyor gibi gelir. Kendinizi eve kapatırsınız, yatar ağlarsınız sürekli falan.

1 aya duruma alışır, eski hayatıniza dönmeye başlarsınız. Alışıyor insan.
Bazen atlattım diyorum gülüyorum. Sonra duraksıyorum bi an: gülmeye hakkım yokmuş gibi geliyor. Bi daha aynı duyguları yaşayamam gibi, ikimizde hep üzgün kalırız gibi.. Ama her gün azalıyor bu his, aniden yok olmasa da. Ki aşkı hissedemiyorum artık, sadece olanlara saygım, anılara özlemim var.
ölmek. daha doğrusu ölememek.
Kesinlikle ilk önce gurur, sonra özlem ve en son nefret. Hissedilir.
bazıları için klasik. sadece bana mı oluyor bilmem ama her ayrılık sonrası aşkın nur yengi'nin ayrılmam şarkısını günde 50 kere dinlerdim, hala dinliyorum. içimden geldi bir daha dinleyim, sözlerini de paylaşayım:

Sona ermekte gün yine seninle
Akşamlar böyledir hep sessiz
Eşyalar başka yerde, ben bir yerde
Gölgen dolaşır gibi, sanki peşimde

ışıkları yakın nedir bu giz
Yokluğun da, sen de varsa, sen bu evde

Ayrılmam, sarılırım hayallere
Ayrılmam, sevişirim özleminle....

imla.
Normal bi ayrılık bi derece daha atlatılabilir oluyor fakat aldatılmışsanız ve hala seviyorsanız çok kötü.

Yani size aylarca insanlara küsmenin psikolojisini nasıl anlatiyim ki.
Bir şey yok diye kendini kandırırsın ama beraber oturduğunuz yerlerden geçtikçe, o anılarla karşılaştıkça cidden kendini kandırmış olduğunu fark edersin.
ayrılık da, kimden ayrılık?

mesela ben, yakın zamanda annemden babamdan ayrıldım. ilk ayrılığımız değildi ama ziyadesiyle hüzünlüydü bu kez. sonrasında ve hala hissettiğim şeyse çılgın bir özlem.

ev arkadaşımdan da ayrıldım benzer dönemde. ilk hissettiğim korkuydu mesela bu ayrılıktan sonra, arkadaşlığımızla ilgiliydi korkularım. şimdiyse, korku geçti, yerini özlemeye ve hatta bazen eksik olmaya bıraktı.

ha bir de ölümlü ayrılık var. 3 sene önce yaşadım bak bunu da. bu ayrılığın hemen sonrasında sonsuz bir depresyon, biraz geçince içinde ateş, uzun vadedeyse tatlı bir özlem oluyor. düşününce iç burkan ama ufaktan da yüz gülümseten bir özlem.

ha sahi, siz sevgiliden ayrılmaktan mı bahsediyordunuz? tabii, "bazı" insanlar için en önemlisi bu hayatta değil mi?!
hatırladığım kadarıyla kalkıp gittikten sonraki ilk 10 saniyesi müthiş bir özgüven ve ''koyduk mu'', ''haaayyddiii'' hissi yaratıyor bünyede.
aynı his yıllar boyu sürse insanın başaramayacağı şey yok sanırım.
Öldürün daha iyi.