ateistlerin inanmadıklarını belirtme ihtiyacı

müslümanların beş vakit ezan okuma, türban ya da çarşaf giyme, camilere toplaşıp dua etme ihtiyaçlarına benzer bir ihtiyaçtır. kendini ifade etme ihtiyacı.

ateist insanla tanışılan ilk saatte bu ihtiyaç kendini frenleyemez ve hemen ses tonu değiştirilerek söylenir. şöyle bir diyalog geçer...

+ ben ateistim, inanmıyorum.
- ateizm inançsızlık değil reddediştir.
- ?!.+%('/^(/)'

bu kadar çabuk bitmemeliydi sohbet. oysa bir şeyler başlayacak gibiydi, kendinden o kadar emindi, sesine bile, ben entelektüelim tonunu vermişti.

ama kuzum sen neden ilk dakka böyle bir şey yapıyorsun? öyle değil mi. ben sana gel şeytan taşlayalım mı dedim. gel içelim diyecektim belki de.

işinin ehli ateistlere hiçbir lafım yok. genelde ehil olanlara laf söylenmez, muhabbet edilir. bu konuda fazla açılmaz.

ateizmi tercih olarak değil, gösteriş aracı olarak gördükleri içindir.

misyonerliktir.**

kendi kendini fişleme isteğidir.*

ateistlerin dışındakilerin "inanmadıklarını belirtme ihtiyacı" zannettiği, oysa ortadaki yalanı kabullenememe durumunun dışa vurumundan başka bir anlam taşımayan ihtiyaçtır. yanlış bir durumu belirtme ihtiyacı insan olmanın gerekliliklerindendir.

onlar için nefes almak, sıçmak yada yellenmek kadar doğaldır. heleki müslüman yada inanan bir ortamda yaşıyorlarsa kimse bir s.kine sallamadığı için daralırlar, bunalırlar belirtme ihtiyacı duyarlar. bir s.ke sallanmak isterler.

inanmadığını belirtme ihtiyacı olan bir ateist: a
kankası bir teist: b

a: nasılsın abi?
b: allah'a şükür. sen?
a: iyidir. bugün maçı alıyo muyuz?
b: inşallah, inşallah.
a: benim sana söylemek istediğim bir şey var abi.
b: allah allah, neymiş merak ettim.
a: ben inanmıyorum.
b: hay allah, neye inanmıyorsun?

a: abi ben bu hakemlerle ligin biteceğine inanmıyorum. onu belirteyim dedim.
b: bu belirtme ihtiyacını da ben fark etmiştim zaten, geldiğinden beri ıkınıyodun.
a: belirtmek iyidir, candır abi.
b: amin.

ve güneş batarken çorbalarını yudumlayan iki dost, adeta yaprakların...lan!

sorgulanmamak için, kötü kötü bakışlara maruz kalmamak için ateist olmasa da kendine göre dini yorumlamış yaşamış birinin ihtiyacı da olabilir. örneklendirmek gerekir, yakın bir arkadasım var inanır ancak oruç tutmaz ,namaz kılmaz , fiziksel dinin gereklerini inandığı halde yerine getirmez. ama kendine göre vardır kuralları, kara para aklamaz mesela. neyse ramazan günü çay içerken, biri sormuş neden oruç tutmuyorsun diye, * soruyu mantıksız bulduğu için ateistim ben demiş, karsıdan tık yok. yine bi cuma çıkışı biri gelip benim yanımda sen ne biçim adamsın cumaya gelmiyorsun dedi ki, ateistim ben cevabına karşı amca bişey demeden döndü gitti, arkasına bakmadan. valla tebrik ettim müdahaleye en iyi çözüm.

(bkz: lümpen)

bunu belirtmekten çok, "memleket nire" tarzında ki merak sorusunun "sen inanmıyor musun"a dönüşmesiyle ortaya çıkan durumdur. yoksa, hiç bir ateistten "bak önce şunu söyliim ki ben atesitim" cümlesi pek duyulmaz.

ha, eğer konu cinsi münasebette sınırlarını zorlamakta olan bir müminse, karşı tarafın "bak bana bişey olmaz, diim sana" manasına gelecek açıklamadır.
(bkz: arkadan cinsel ilişkiye giren dinden çıkar)

çağ dışı olarak gordukleri islam inancına mensup olmadıklarını belirtme ihtiyacıdır.

inananların inandıklarını empoze etme çabalarından daha samimi olduğunu düşündüğüm ihtiyaçtır.