anne ve babasız geçen ilk bayram sabahı

şüphesiz ki bayramların en zoru, en anlamsızı, en mutsuz geçen bayramıdır.

20 küsür yıllık hayatınızda, her bayram yaşanan monoton şeyleri artık yapmazsınız.

bayram sabahı anneniz yanınıza gelir ve sizi uyandırmaya çalıştırır. oysa siz dün gece sabaha kadar oturmuş ve ezandan az önce uyumuşsunuzdur. bunu bilmeyen ya da bilmemezlikten gelen anneniz sizi hunharca yöntemlerle uyandırır. *
güç bela uyanırsınız, yüzünüzü yıkarsınız. babanız çoktan namaza gitmiş ve ön saflardan yerini almıştır. siz de üstünüzü başınızı giyinip çıkarsınız cami yollarına. camiye vardığınızda sokakların bile dolu olduğunu görürsünüz. sonra sokağa serilen pikelerden boş bir yer gözünüze kestirirsiniz ve oturursunuz. yıllardır hala bayram namazını önündeki takip etmeden kılamayan bünyeniz, yanındakine ve önündeki bakarak, onun yaptıklarını yaparak namazı bitirir.

ardından yoldaki fırından 2 sıcacık ekmek alırsınız ve evin yolunu tutarsınız. anneniz çoktan güzel bir kahvaltı hazırlamıştır. ablanız-kardeşiniz sofrayı hazırlamakla meşguldür. içeri girersiniz ve annenizin elini öpersiniz. o sizin alnınıza sıcacık bir öpücük kondurur. kardeşinizle-ablanızla bayramlaşırsınız...

az sonra balkondan bakarken babanızın geldiğini görürsünüz. sağıyla soluyla selamlaşarak bayramlaşarak eve gelmektedir. dağ gibi babanızı şöyle bir süzersiniz, içiniz cız eder baktıkça.

kapı çalar ve evin babası içeri girer. siz ve ailenizin tüm bireyleri kapının ağzında beklemektedir. tek tek babanın eli öpülür ve bayramlaşılır. harçlıklar cebe indirilir tabiiki.

ve hep birlikte kahvaltı sofrasına geçilir. gırgırla şamatayla geçen kahvaltıdan sonra ziyaret ve misafir ağırlama olayı başlamıştır, asıl maraton odur işte...

evet, ilk kez ailemden uzaklarda ve onlarsız bir bayram geçiriyorum. benim için bayramın hiç önemi yok, annemin babamın elini öpmeden geçirdiğim bir bayramın benim için önemi sıfır.

özlüyorum, ancak hayat şartları denilen lanet şey bunu dayatıyor bana.

anne- baba sizi seviyorum. iyi bayramlar...

günaydın baba. bugün bayram mı. senin olmadığın bi evde bayram nasıl olur ki.bizden ayrısın, senden ayrıyız. sensiz geçirdiğimiz ilk bayram. gözümü açtığımda annemin bana sarılıp bayramımı kutlarken titrek bedeni ve sesiyle ağlaması perişan etti beni. yanımızda değilsin. bayram günleri güler yüzün, neşeli halin bizi hep mutlu ederdi. birlikteydik hep. şimdi ev sessiz, sensiz. evimizin neşesi yok. kalktığımızda gözlerimiz istemsiz seni aradı, yüreğimiz seni aradı. herkes sessiz.neyin olduğunun farkındayız ama bunu birbirimize söyleyecek gücümüz bile yok. gücümüz sendin bizim. belki seni bir oğul ve evlat olarak gururlandıramadım, mutlu edemedim beni affet. seni çok özledik. herşeyin tesellisi oluyormuş. sevgilinin, arkadaşın.. ama senin tesellin yokmuş babam. sabah üstümüze üstümüze geliyor, nerdesin.. senin yokluğunu bize hissettirmemeyi kim becerebilir ki baba? hiç kimse..bi bayram sabahı sesini duyamamak ne acı..

yaşamak için başkalarına(aileye, vb.) bağımlı olmayı tercih eden bireyler için üzücü bir sabah olabilir, lakin onların daima hayatınızda olmayacağını ergenken filan kavramanız gerkiyorrdu. insan ölümlüdür evlat.

bayramlardaki en kötü gündür.

o bayramın bayram havasında geçmediği gündür. onlardan ayrı kalmanın verdiği üzüntüden bayram neşesi kaçar insanın tat alamaz... sıradan bir güne döner o gün.

bayramın eziyete dönüştüğü gündür , yıllarla alışılır tabi ama o ilkinin burukluğu çok sağlamdır.