babanın kanser olduğunu öğrenmek

gecen seneydi bu zamanlar..önce zatürre teshis kondu babama sonra cıgerde bır sorun var parca alınması gerekıyor dedıler..
o gun babamdan once cıkan doktorun tumor var hemen tahlıle gıtmesı gerekıyor dedıgınde yıkıldı basımıza..ve taramanın sonucunu ogrendıgımız an, o an dunya dursun ıstedım.. basınıza yıkılıyor hersey bıranda yutkunamıyorsunuz bıle aglamaksa yutkunmadan sonra etkıyor bunyeye, sonrası bır bosluk sorular ardı ardına..sımdı napıcaz nasıl soylıyecegız kabusları..
bır karar vermek zorunda kalıyorsunuz ya saklıyacaksınız gercegı ya yuzlestıreceksınız babanızı onunla..ıkıncıyı secıyor ve savasmaya baslıyorsunuz..once buhranlarına ortak oluyorsunuz sonra tedavı surecı kabullenmeye baslama surecı derken yıpranıyorsunuz ..kemoterapı agrılarıyla kıvranan babanızın basına gecelerce dua edıyorsunuz nefes alıyormu dıye kontrol etmekten alamıyorsunuz kendınızı..ve bu suruyor, zamanla yasamayı ogrensenızde onunla bır kez yıkılıyorsunuz kafanızda hep aynı sorular..
bıtmek bılmeyen tedavı surecı ,her tarama sonunda aynı kabuslar acaba ıyıyemı gıdıyor yoksa kotu bır haberle yıkılacakmıyız kabusları..ve 1 sene gecmesıne ragmen bazı geceler kalkıp kontrol edıyorsunuz yıne nefesını..
babanızın hayatınızdakı yerını anlıyorsunuz ...her an daha kıymetlı oluyor gozunuzde ,ne bos seylere uzuldugunuzu anlıyorsunuz hayatta baska acı gercekler oldugunun farkına vararak..bunları yazarken bogazımda ogrendıgım gunku yutkunma ve gozumde yasla yuzlesyorum tekrar ve babam hıc olmesın ıstıyorum..