turgut uyar

ortada hiçbir neden yoktu halbuki. ya da her şey başlı başına birer nedendi. tüm bunlar yüzlerce yıl öncesinde benzer biçimlerde yaşanmıştı. biliyordum. artık farkındaydım. mutluluklar kolpa bir molaydı, kutluluklar falan yoktu. nefret yeter sayısına sahiptim, nefes alan her şeyden tiksinebilmek için. elinden oyuncaklar alınınca ağlardı şımarık veletler, çok görmüştüm. ağlamıştım. defoluydum. yaralıydım. küfür bir çözüm değil acizlikti. allaha kitaba çok sövdüm çok saydım. eski yazdıklarımı az okudum yıllar sonra. çok küçük gördüm. biliyordum. farkın, farkındaydım. tüm sahteliklerini görmezlikten geliyordum dünyanın. fareler ve insanlar ve akbabalar. farkı? biliyordum. biliyordum da... yine de... hala. tutuyor işte zaman zaman nöbetlerim. gökyüzünü boğuyor o zaman küfürlerim. küfür bir çözüm değil acizlikti. işte o zaman kuduz bir köpek gibi geliyorum, turgut uyar başlığına. turgut uyar şiirlerine. belki de benim yegane ilacım budur, şu siktiğimin kainatında.