intihar edememe sebepleri

dostoyevski demişti sanırım, bir ateist gerçek ateist olduğunu ancak intihar edebilirse kanıtlayabilir. diye, eh işte ölümden sonra yaşam yok diye düşünüyorsanız bu hiçlik olgusuna kendinizi teslim edebilecek kadar gerizekalıysanız buyrun intihar edin. yok eğer inançlıysanız ki burda inanç diye ibrahimi dinlerden birine mensup olmak kastediliyor, zaten intiharla ebedi olduğuna inandığınız hayatta mokokoya maruz kalacağınızı bildiğinizden bunu yapmayacaksınızdır kolay kolay. ama beni ilgilendiren bunlar değil. intiharı jean pual sartre, intihar kaçış değil reddediştir sözüyle anlatıyor. hayattan kaçmıyor intihar eden, hayatı reddediyor bu söze göre. bu sorumlulukların ağır yükünden kaçan korkağın seçimi değil de gözü yaşamın pozitivizmine kapanmış, yaşamı tümden reddeden çökmüş tine sahip tenin yakarışı gibi adeta. işte mesele burda, intihara sürükleyen sebepleri analiz etmekten nasıl aciz hale gelir insan ve bu yola başvurur? hangi inanç ya da görüşe sahip olursa olsun, intihar kavramının, bu olgunun açıklanabilmesi çok güç. ama zayıf ve iradesiz bir kavram ile atfedildiği ve intihar edenlerin hemen her kültürde dışlandıkları ki islamiyette cenaze namazları bile kılınmaz, açık bir gerçek değil midir? öyleyse neden intihar edemiyoruz sorusundan ziyade ''bizi bu çöküşe, bu nihilizme hatta bu dekandance' a- yozlaşıp kokuşmaya iten sebepler nedir'' diye sorup bunu tespit ederek yola çıkmak ve bu sebepleri ortadan kaldırmaya çalışmak en doğrusu olsa gerek.