vecihi hürkuş

bir keresinde uçağı vurulmuş ve yere inmek zorunda kalmıştır. öyle bir yere inmiştir ki, düşman safı ile kendi cephemizin tam ortasına. yani tam savaş hattına. iki taraf da bir süre şaşırmış onu izlemiş, sonra da düşmanlar öldürmeye çalışmıştır. lakin onu vurmak isteyen yüzlerce mermiden koşarak kaçmış ve cepheye sığınmıştır. lakin uçak düşmana kalmasın diye bir kibrit almış ve yine ölümü göze alarak uçağa kadar koşmuştur. ağlaya ağlaya sevdiği o uçağı yakmış ve mermilerin arasından koşarak tekrar cepheye dönmüştür. en hüzünlü anılarından biridir bu, şehit arkadaşlarını saymazsak.