bir türlü geçmeyen iç sıkıntısı

sebebi olmaz, sonucu da.
Geldi mi eritir insanı öyle gider.

Gider.
Evet gidecek bu sıkıntı da.

pek iyi değilim bu gece.
Sebebi mi?
Yok sanırım, bulamıyorum.

Böyle olur ya insan bazen yalnız kalır yüzlerce insanın arasında.
Dışından gülümserken içine akan göz yaşlarını belli etmemeye çalışır .

Öyle oldum ben de.

yaşamım olmasını istediğim gibi.
Ama ben göremesem de ters giden bir şeyler var.
Muhakkak.

iç huzurum yok.
Görülenin aksine mutlu değilim ben, hatta mutsuzum.
Ağlıyorum bile, ağlayabiliyorum artık.

Zevk almıyorum yaşamaktan.
şu hayat yolculuğunda yüklüyorum duyguları boynuma, taşıyamayacağımı bilerek.
Hızlıca.

Taşıyamıyorum da düşündüğüm gibi.
Bırakıyorum tüm hissettiklerimi, değer verdiklerimi yarı yolda.
Duygusuz oluyorum ve duygusuzluğuma ağlıyorum bu sefer de.

iç huzuru yine bulamıyorum.
Düşündükçe batıyorum.
içime oturan yumruğu kendi ellerimle besleyip büyütüyorum.

Nefes alamıyorum, içim sıkılıyor.

Dua ediyorum sürekli, elimde gelen tek şey.
Bir gün kabul olması ümidiyle yapılmış binlerce dua.

Hepsinde eski huzurumu tekrar istiyorum.
eski ben olmak istiyorum.

Her gece yastığa başımı koyduğum anda Allah'a teşekkür eden ben.
Hayat üzülmeye vakit bulamayacak kadar kısa diyen ben.

Eski ben.