bugün

yazarların büyüdüğünü ilk anladığı zaman

artık öfkelenmek yerine gülmeye daha çok başladığımda.
her şeyin sonunun bir avuç toprak olduğunu anladığımda.

kavgaların hep boşa çıktığını, çocukca bir davranış olduğunu anladığımda.

bunlar için çok dayak yemem, terkedilmem, işsiz kalmam ve sevgi görmemem falan gerekti.
ancak hepimizin hayatı da böyle değil mi zaten?