yer yarılsa da içine girsem denilen anlar

lise zamanları. kol gibi bir kimya sınavı geride birakılmış* ancak kafa hÂlâ toparlanamamıştır. "ulan o son karbon atomunu oraya koymayacaktık" diye dertli bir vaziyette kantin kuyruğunda sıra beklenmektedir. derken işi gücü itlik olan bir arkadaş arkadan sinsice yaklaşır. bir anda boşta sallanan kolumu tuttuğu gibi öndeki kızın kıçına doğru savurur ve o kol resmen kızın içine kaçar. o an duygularla gerçekler arasında kalarak hızlıca arkasını dönüp açıklama bekleyen kıza bir anda şunu söyleyiveririm;

- ohh...pardon!

edit: bu olay daha sonra lisede efsane olur, ben mezun olup gidene kadar herkesin birbirine mahsus çarpıp "oh pardon" dediklerine şahit olurum. muhabbetleri de şu; "ağa...pezevengin teki* kantin sırasında kızın tekini fortlamış bi de üstüne oh pardon demiş".