sözlük yazarlarının itirafları

Tutamadığım birkaç cümlem var şu sıralar, nerelere yazsam diye çok düşündüm, kime anlatsam diye. En güzel yer burası olacak sanırım, belki bir nebze de olsa bir şeylerin geçmesine yardımcı olur dışa vurumum.
Hayatımda hiç kimseden nefret etmediğim kadar nefret ettim bir insandan ve bu yüzden ben hala kendimi suçluyorum. Nefret etme diyorum, bu duygu sana yakışır bir duygu değil, bir insandan nefret etme. Ahlaki olgularımı değerlendiriyorum hatta bunun için, hep onun açısından bakmaya çalışıyorum ama bu nefret beni bitiriyor...
Grupla danışma seanslarımdan birinde liderimiz uçağa bindir ve artık gönder onları sonsuzluğa, hadi şimdi sıra sende dedi. Bunu bile yapamadım, hayalimde bile bir insanın hayatını bitirip atmaya kıyamadım. Bunları yaşamasaydım belki şimdi ben ben olmazdım, büyüyemezdim diyorum hala. Beni bu kadar zorlamış olsa da bir adım bile atmama yardımcı olduysa bir insan, ona dokunamam, dokunamıyorum.
Ne kadar olumlama yapmaya çalışıyorum değil mi sözlük? içimde yanan bu ateşi söndürmeye hiçbir şey yetmiyor. Bu nefret nasıl geçer bu yara nasıl kapanır hiç bilmiyorum.
Hayatımda ilk defa tehdit edildim, hayatımda ilk defa bu kadar dibe vurduğumu hissettim ve yanımda yine koca bir hiç vardı.
Canımın acısı nasıl geçer, içimdekiler nasıl çıkar, ben nasıl soğurum bilmiyorum ama artık şunu biliyorum ki; kapattığım bu kapının içinde kalanlar dışında hiç kimseye güvenmeyeceğim sözlük, tükendim.