babanın vefat etmesi

1 buçuk yıl kadar önce başıma gelen olay. Ben kız kardeşlerim kadar ağlayamadım. Pazar günüydü kefen bezi bulmam lazımdı. Belediyeden mezar yeri ayarlamam lazımdı. Gelen taziyecilere yemek çıkarmam lazımdı. Velhasıl kelam hastanede noterde banka da bir yığın iş ile uğraşmam lazımdı. Annem kardeşlerim rahatlıkla ağlayıp sızlarken ben beyaz mühürlü kâğıtlarda babamın resmine bakıp durdum. Nüfus kaydını düşerken ölüm tarihine bakıp kendi kendime bu gerçek mi sordum. Önceleri anlatırım gibi geliyordu şimdi ise azar azar her tarafımda acısı büyüyüp duruyor.

Pişmanlık biraz var. Hatalarım elbette var. Şunu bildim baba ve anne birer hazine. Kaybeden fakirleşiyor.