anne dayağı

Bazen unutulmaz. Küçükken büyük bir yaramazlık yapmıştım herhalde. Annem beni dövmeden önce -ki neredeyse hiç dövmezdi- Erzurum ağzıyla kargış edip büyük laf etmişti: "Vurucun vura! Sürünesen gııız! Baban gelende desem seni goruyacah. Gızına heç laf söylemir bahtavar! Gıncıyasan seni! (Gıncımak şey, hani saç birbirine dolaşır ya. Karmakarışık olur. Öyle bir şey.) Ben de seni döymezsem Ermeni gızıyam!" Ooooo lafa bak lafa. Bunun üstüne dövmemesi imkansız. Tatlı tatlı dayağımı yedim oturdum. Akşam babam "Urus mu dövdün bu ne hal? Benim kızıma bir daha vurma." demişti. Zaten babam fanatik taraftarımdır her zaman. Bir Fenerbahçe, bir ben. "Garslı balası (Erzurum-Kars rekabeti iması), çiçeğim, maralım" der bana hep. Ana fikir: Baba-kız aşkı emsalsizdir.