cenazeye cenabet gitmek

insanı düşüncelere boğan durum..
şöyle ki; 2 sene önce dedemi kaybettim (bkz: nur içinde yatsın) ani bi kayıp olduğundan annemler hemen hazırlandılar yola çıkmak için, o sırada duş almamın mümkünatı yoktu. annemlere ' ben cenabetim iki su dökineyim, bekleyin' diyemezdim. neyse çıktık yola köye vardık. kapıdan girer girmez yerde üstünde çarşaf cenazeyi gördüm. (ki altıma sıçıyordum konu bu değil) bilirsiniz köy yeri, bide gece öldüğü için sabaha kadar evde duracaktı. artık o gece neler düşündüğümü nasıl üç buçuk attığımı siz düşünün. bir odada biz diğer odada dedem! ulan diyorum acaba rahatsız oluyor mu hissediyor mu gelip çarpmasın bana 2 tane şimdi tövbe yarabbi!!
çenemin titremesini ve içimdeki suçluluk duygusunu dedem diger odadan duymuştur.
(bkz: bu da böyle bir anım)