bir tanrı olarak atatürk

maalesef var olan bir olgu.
din ile devleti, başka hiç bir şeyi karıştırmayalım derken mustafa kemal atatürk'e yürekten bağlı olanlar bu yanılgıya düşüyor.

dün, otobüsteyim. yan tarafta iki bayan tanışıp konuşmaya başlıyorlar. hanımlardan biri oldukça yaşlı 90 civarında, diğeri 45 yaşlarında. konuşurlarken orta yaşlı olan bayanın nidasıyla kulak kabartıyorum:

- tanıştınız mı ne mutlu size ne mutlu size!
+ evet atatürk'ü bayram günü gördüm ben kızım.

konuşma devam ediyor, ben de ne anlatıyor diye çaktırmadan dinliyorum.
afet inan'dan bahsediyor, onunla olan bir anısını anlatıyor.
buraya kadar her şey çok güzel. ama orta yaşlı bayan öyle bir laf ediyor ki yorum yapamıyorum:

- teyzecim ben atatürk'ü çok seviyorum.
her zaman derim; islam dinin peygamberi nasıl hz muhammed'se, benim vatanımın peygamberi de atatürk'tür!

sonra yaşlı teyze soruyor tahsilini nerde yaptın diye, hanım cevap veriyor ilkokul mezunuyum diye.
ama yaşlı teyze çok şaşırıyor ve diyor ki "aferin kızım kendini çok iyi yetiştirmişsin".
gerisinde dayanamadım kulaklığı geri taktım kulağıma.

--------anı bitti---------

laiklik diyoruz.
mustafa kemal atatürk'e peygamber demek başlıbaşına bir alakasızlık, cahillik, bilgisizlik.
bu bir insanın tahsiliyle alakalı değildir. düşünce yapısına bağlıdır.
"laikliği benimsemiş bir insan isem mustafa kemal'i bir lider bir siyaset adamı olarak düşünmeliyim, bu kriterlerle ayrı olması gereken dini mevzuları katmamalıyım çünkü kulvar çok farklı." diye düşünmek için odtü'yü bitirmeye lüzum yok.
dediğini yap atatürk'ün, karıştırma bu mevzuları.

belki kendi kafasında liderlik vasıfları orta noktasında birleştirdi bu iki insanı. ama ne peygamberliğin tanımı ne de mustafa kemal'in misyonu birbiriyle uyuşmuyor. neresinden tutarsan elinde kalıyor, hiç bir mantığa yatkın tarafı yok bu lafın...

ne kadar çok pelesenk ediyoruz dilimize bu tür söylemleri.
bırakalım değerler olduğu gibi güzel ve saygıdeğer kalsın.
put gibi tapınmak yerine anlayarak sevelim, örnek alalım.

edit: imla.