kardeşiyle hiç samimi olmayan insan

benimdir -ne yazık ki-
ilk entrydeki tamamen benimdir hatta, eline sağlık sevgili yazar.
abimle yukarıda yazarın bahsini ettiği gibi hiçbir zaman yakın olmamışımdır, sebebini sorulacak olursa inanın ben de anlatamam, fakat öyle bir fırsat geçse dahi, ikimiz de bu samimiyetten mutlu olamayız gibi, hiçbir zaman o bağı kuramadık, aramızda bir abi-kardeş ilişkisinden ziyade mecburi yanyana olan iki insan ilişkisi var. rutin sorular sorulur, nasılsın, ne yaptın, sorun var mı. bu kadar. bazen düşünüyorum acaba rollerimiz tam tersi şekilde olsaydı, ben abla o kardeş olsaydı, ben öyle abla olur muydum? katiyyen, asla. eğlenirdim, sürekli, diyalog halinde olmaya çalışır, arar, sohbet ederdim. bilmiyorum, biz hiç yakın olamadık, birkaç arkadaşım yanımda abisi ile telefonda konuşurken ben hep düşünürüm, acaba abimi arasam mı ben de? tabii hemen vazgeçerim, bahsedecek bir konumuz dahi olmayacağını adım gibi biliyorum çünkü. sözün özü; abim bana hiç abi olmadı.