basligi tutmayan yazarlar kulubu

evladı gibi bakıp büyüttüğü, yeşerttiği başlığının sol frame'den aşağı kayıp gidişini izleyen yazarlar kulübü.

evet, tek başıma yaşadığım bu eski köşkün (bkz: duvarların dili olsa da sevişsek) büyük salonunda şöminenin karşısında o sallanan skindirik sandalyelerden birinin üzerinde viskimi yudumlayıp, bu başlığın eriyişini izliyeceğim birazdan. hüzün olacak gözlerimde, boğazımda bir kördüğüm. ayar nitelikli bakınızlarla bin kat artacak hüznüm. hayata küsüp bir daha başlık açmamaya yeminler edeceğim. bu köhne köşk üzerime gelecek...

şaka len şaka. internet kafenin birindeyim. çok yağmur yağıyor, çıkamıyorum.