islamda insana mantıklı gelmeyen şeyler

bir çok örnek verilebilir. bazı arkadaşlarımız diyor ki; zaten mantığın almadığı için iman etmen lazım. ben müslümanım ama bu aralar baya derinlerdeyim. yani düşünmüyor değilim bana mantıksız gelen bir şey nasıl olur da gerçek olur veya neden körü körüne 'tamam' demeliyim ? aga benim başıma bir çok şey geldi inanın yeryüzünde sayılı kişilerin başına gelmiştir. lanet olsun ki beni ve ailemi ömrümün sonuna kadar takip edecek. işte bu noktada düşünüyorum lan biz ne günah işledik diye. bunu hakedecek ne yaptık ve gerçekten bişi bulamıyorum. aga madem bizi allah yarattı biraz ilgilense fena olmaz be. yani düşünsene demiş ki ben malı istediğime veririm, kuranı isteyene diye. bakıyorum din imanla alakası olmayan, müslüman olduğu halde hiç sikim yapmayan ( kimseden bahs etmiyorum genel olarak ) adam her istediğini yapabiliyor. e burda demez misin yaw arkadaş nerde bu adalet ? bu konu üzerinde günlerce tartışmak isterim gerçekten. ama deyim yerindeyse adam gibi adamlarla. çok çok sevdiğim bir şiirle kapatıyorum;

tanrı'yla aynı fikirde değilim
intihar edenlerin
cehenneme gideceği konusunda.
kainatın yaratılışına
katılmaktan bıktığım da ruhum,
intihar edeceğim ben de
denenmemiş bir yolla.

nerdeyse bütün akıllı kalpler
intihar edip siktir çekmiş yeryüzüne.

ben ateist değilim, babasıymış gibi
tanrı'ya küsen bir çocuğum.
eğer tanrı intihar edenleri ve nietzsche'yi
cehenneme gönderirse
cehennemde yanmayı tercih ederim ben de,
tanrı dürüstlüğü sever.

tanrı'nın hayal gücünü beğenmiyorum.

ben tanrı olsam
peygamberler göndermez
direkt konuşurdum insanlarla.

ben tanrı olsam
hitler' i iyi kalpli bir yahudi olmakla cezalandırırdım,
yahut yetenekli bir yazar yapardım onu.
içindeki kötülüğü insanlara değil
tuvallere boşaltırdı

ben tanrı olsam
devletler yok olur
gül kokulu bireyler var olurdu sadece,
atlar çılgın zamanlar koşardı.

ben tanrı olsam
düşünce gücüyle herkesin
istediği karakter olmasını sağlardım,
dünya bir şiirin
yaratılım sürecine dönüşürdü böylece.

ben tanrı olsam intihar ederdim
insanlarla birlikte
acı çekmeyi öğrenemediğim için.

(Cesar Mendoza)