boş yaşadığını fark etmek

insanın en geç fark ettiği durumdur. aslında insanları suçlamak haksızlık olur. günümüzdeki insanlar sürekli baskı altında, güvenlik ihtiyacını gidermenin yollarını aramaktadır. örnek verecek olursak:
birey 6 veya 7 yaşında okula başlıyor. 20 yılın sonunda zar zor bir diploma alıyor. sonrasında iş arama faslı. işi bulunca da bitmiyor. evlilik, çocuk, banka kredileri vs. bireyin oturup düşünmesini engelliyor. (hayallerini, umutlarını ileride yaparım diyerek erteliyor) çocuğunu okutan, büyüten bireyin torun sevme vakti gelmiştir. çocuğunu evlendirmek için bir süre daha çalışır. anlayacağınız emeklilik 3 veya 4 yıl ertelenir. çocuk evlendirilir. 2 yıl sonra birey torunu kucağına alır. mutludur.(daha nasıl yaşasın diyenler olabilir belki!!) birey bir süre sonra düşünmeye fırsat bulur. öyle ya yaş 65'i geçmiştir. krediler, sorumluluklar azalmıştır. düşünecek bol bol zamana kavuşmuştur. geçmişe bakar ve "keşkelerle" başlayan cümleleri dizmeye başlar. cümlelerden biride "ne kadar boş yaşamışım" olur. ne yazık ki durum bu.