bukalemundan mektuplar

sürekli sorup duruyorum..

allah'ım ne yapmam gerek? nedir bu tükenmişlik hissinden kurtulmanın yolu?

iyi insan olmak mı? ibadet mi? mantık, vicdan, yargılar, hayaller, cesaret değişkenlerinden hangisi, hayat denklemimdeki en çarpıcı değişkenler?

bir çıkış yolu, bir düzlüğe çıkmak, olmalı birşeyler işte. neyi kaçırıyorum? neyi eksik ya da fazla yapıyorum? hiç bilmiyorum.

tek bildiğim, daha kötüye gittiği herşeyin. üstelik eskiden tekil olan dertler artık çoğullaştı, birinden kalkamadan ötekinden yıkılıyorum.

sanki bir nakavt yumruğunu bekliyor gibiyim tamamen yıkılmak için.

savaşmak mı gerek, yoksa kolay olanı seçip yıkılmak mı?

bence hapse girmeliyim ben.
ölüm sancıları çekmeye devam edeceğim yoksa bu farkındalıklarda...