cemil özeren

aşk denilen duyguyu edebiyatıyla,müziğiyle hepimize daha küçücükken öğreten bu özel grubun tekrar bir araya gelebileceği hayaliyle yaşarken ölüm haberi ile hepimizi derinden sarsan ayna gurubunun üyesi..

az mı dinledik seni yazlıklarda arabalarda şarkılarının sonundaki şiirleri bağıra çağıra sana eşlik ederek.

hey gidi cemil ağabey biz sevenlerin olarak senin sanata ve karakterlerimize kattıklarını unutmayacağız..tanışmayı çok isterdim seninle nasip değilmiş..ama senin sesini, müziğini dinleyebilmiş olmak bile çok büyük bir onur..toprağın bol,ruhun şaad olsun..hem sanatçılar ölür mü hiç!..

--spoiler--
Artık çıkmıyorum istiklale
Sabah Fatma hanım uyandırıyor
Helva,ekmek,çay bana onlar bakıyor
Odanın hali perişan ben perişan kimse yok işime karışan
Ara sıra balkona çıkıyorum
Fesleğenler kuruduğunda ocaktı ben baharı bekliyorum
Ne olduğunu bilmediğim bir umudum var hala
Gözüm şişelere takılıyor becerebilseydim ne ala
Bu günlerde böyleyim ben yas denen şiirdeyim
Bir köşede gülüşün var sırtımda kanlı bıçağın
Hiç bir zaman duymayacağın duysan da anlamayacağın
Bir çığlıkta
SANA BiRiKiYORUM....
--spoiler--