ayşe özyılmazel

bugünkü yazısını aynen aşağıya kopyalıyorum.
bir göz atın bakalım ve düşünün.
sabah gibi bir gazete, günaydın gibi bir ek, kendisine ayrılmış bir köşe.
işte bu da yazısı:

--spoiler--
Sonunda oldu!
Uzun zamandır bekliyordum, uzun zamandır onu arıyordum.
O geldi beni buldu.
Onun adı; Mini!
Çünkü şimdi çok minik. iki buçuk aylık.
Minicik patileri var, kahverengi kulakları var, böyle boncuk boncuk gözleri var.
Trend tabirle; sevimliliğin dibi!
Güneşten bir kartopu sanki.
Koşarken poposu yuvarlanıyor sanki...
Pazar günü geldi bize Mini.
Bizim oldu.
Ben ona mavi tasma aldım nazardan korusun diye. Bir de yatak aldım, uyusun da büyüsün diye...
Uyuyor Mini.
Yatağında uyuyor, koltukta uyuyor, şimdi ben yazı yazarken de kucağımda uyuyor.
Peki ya ben?
Ben uyuyamıyorum. Bütün gece uyumadım, aklım kalıyor Mini'de. Tam dalıyorum rüyamda görüyorum onu, hop uyanıyorum.
Sonra yine dalıyorum, sonra ağlıyor, yine uyanıyorum.
Ama halimden hiç şikayetçi değilim.
Heyecanlıyım, mutluyum. Siz de bilin istedim. Artık Mini'miz var. Ne mutlu bize.
--spoiler--