asker çocuğu olmak

gurur vericidir fakat zordur. ben, lise de dahil olmak üzere 7 farklı okula gittim. babam,denizci olduğu için doğuya gitmedik fakat babasız büyüdüm desem abartmış olmam. annem, bel fıtığı olduğu zaman daha ortaokuldaydım,kardeşim ilkokula yeni başlamıştı. bel fıtığına, çok ilerlemedikçe tıbbi bir müdahale yapılmıyor. artık bel fıtığı ağırlaşmıştı ve babam yoktu. iş yapmayı bırak, ayağa kalkamıyordu kadıncağız. işte o zamanlar öğrendim ben yemek yapmasını, bulaşık yıkamasını, evi temizlemesini, bir tıkırtı geldiği zaman elektrikli süpürgenin sapını* çıkarıp evin içinde dolaşmasını...

şimdi, babam emekli oldu. okul,iş derken uzun zamandan beri onlardan ayrı yaşıyorum. ne zaman izmir' e gitsem, zaman ayırmak istemediğim halde sırf babamla olabilmek için sabah 7 de kalkar onunla beraber koşarım. sanırım, ona olan hasretim hiç bitmeyecek.