ne mutlu türküm diyene

anaokuldan itibaran sabahçı veya tam günsen sabah girişte, öğlenciysen çıkışta okuduğun antın en son, en şehvetle söylenen sözdür. geçmişte, şimdi ve gelecekte, çocukların çıplak sesle veya mikrofonla okulda başı çekmek için hevesle çekerler. yaşadığı ülkede, ekmek yediği ülkede gururlanarak, heyecanlanarak bütün saflığı ile andın sonuna geldi mi bağırıp dağılmaları kadar güzel, onurlandırıcı, tüyleri diken diken edici çok az şey vardı. onları yetiştiren ebeveynlerin oğlunun veya kızının bu dört kelimeyi söylerken gözlerinde görülen parlama, heleki okula yeni başlamış bir çocuğa sahipse gözlerin de dolma belirir.
şimdi diyeceksiniz bu çocuklara zorla okutuluyor kendilerine sorulmuyor, zorlamadan başka faşistlikten başka bir şey değildir diye, ama bu topraklarda nasıl azınlıklar kendilerini bağıra bağıra buyum, şuyum diye tanımladıysa. Benimde, aileminde, okulumda okuyan çocuklarımızında bu benliğini kaybetmeden yaşatması, mırıltıyla değil bağırarak söylemesi doğru olandır.