yazarların en mutlu olduğu an

yazarların mutluluğu kemiklerine kadar hissettikleri andır.

Yorgan altında sağlayamadığım ısı dengesini ayaklarımdan birini dışarı çıkarıp sağladığımdaki an. O nasıl güzel bir dengedir

hatırlamıyorum.

Aylardır görmeyip deli gibi özlediğim yarimle nehir kenarında geçirdiğim 1 saat.

Ulan nerden hatırlattınız be off. Şimdi uyu ki sabah olsun.

Benimle aynı kafayı yaşayan insanla tanıştığımı anladığım an..

işte o an bu andır.

(bkz: sözlük yazarlarının itirafları/#26249192)

geçen sene mart ayı civarları. sevgilimle uçağa binmişiz gurbetten memlekete tatile gidiyoruz. omzumda uyumuştu lan.

Yüce Allaha kulluk ettikten sonra gelen iç huzurdur.

mazlum bir çocuğun yüzünü güldürebilmek.o çocuğun masum bir gülüşü benim dünyalarımı değiştiriyor.

olmek uzere olan yavru kopegimi uzun ugraslar sonunda hayata dondurdugum an. (bkz: tarifsiz duygular)

bundan seneler öncesiydi.

tam 150 kiloydum.

allah sizi inandırsın pipimi bile göremiyordum.

sonra kendi kendime hırs yaptım, "o pipiyi göreceğim ulan" dedim.

sadece 6 ayda tam 75 kilo verdim ve normal standartlara döndüm.

o an gelmişti artık.

göbeğim olmadığı için aşağıya doğru bakıp pipimi görebilecektim.

büyük bir heyecanla eşortmanımı indirip bacaklarımın arasına doğru baktım.

bakmaz olaydım.

hani insan böyle ışın kılıcı gibi bir şey falan bekliyor ama çıka çıka tırnak çakısı çıktı.

hemen "kapat lan kapat" deyip bir gün içinde 100 kilo aldım.

o günden sonra da asala zayıflamak için uğraşmadım.

anlıyormusunuz asla.

asla...

Aklıma gelmedi.