sözlük yazarlarının itirafları

sözlük yazarlarının aldatılma hikayesi başlıgını görünce,he aldatıldım dedim ama bi hikayesi yoktu ki.düz ve net bi şekilde açıktı.sonra düşündüm dünyada iki çeşit insan var aldatılanlar ve aldatıldıklarından habersiz olanlar,sanırım olaya artık böyle bakıyorum evet.

muhafazakarlardaki kolpa afrika, filistin, sudan duyarlılığına ne demeli? bugün tüm ideolojilerden arınıp tamamen objektif olarak bakıldığında o güzel insanların böylesi fakirleşmelerinin altında onlara üzülmüş gibi yapan, sahte göz yaşı dökenlerin sahip çıktığı sistemin olduğunu görmek pek de zor değil. ve tabi burada, yanı başında yüzbinlerce aç insan varken, taşeronlaşma son hız devam edip taşeron işçilerin çilesi devam edip "afrikalılaştırmalarına" pek az kalmışken, işçi düşmanlığı, emekçi düşmanlığı had safhadayken tutup da "oradaki insanlar aç ühüü ühüü" demek ikiyüzlülükten başka bir şey değil..

kız arkadaşımdan ayrıldım. omuzlarıma masaj yapması ve seks dışında bir şeyi özlemiyorum.

yani aşık değilmişim galiba lan. sanırım, evet.

Şu anki sevgilimle evlenmeyi düşünmüyorum.

çok seviyorum be yüzüne söyleyemiyorum ama çok seviyorum. *

hayatımdan nefret etmeye başladım. belki de hayatımdaki insanlardan.

Şu anda sevişen herkesin amk.

Ben de ne var ki bu kadar ya da ne yok ki de hep şanssızım ve kimse beni iplemiyor?

çok uzun süredir kullandığım şeyleri bıraktım sözlük. bende bıraktığı kötü (belkide silinemeyecek) izleri silmeye çalışıyorum.
mesela eskisi kadar sosyal değilim artık. en son geçen yıl yeni biriyle arkadaşlık kurduğumu hatırlıyorum. yemek yeme alışkanlığım, uyku düzenim, öz güvenim vs.
yeni bir arkadaş edinmeye çalışıyorum şimdilerde. bana destek olsun falan diye. açıkçası bu konuda pekte başarılı değilim.
sana gelmemin sebebi sözlük kendimi kötü hissetmeden ifade edebilmem bir şeyleri. belirli kurallar çerçevesinde olsada (ki kuralları hiç sevmem).
üzdüğüm insanlarda var. 2 ay önce dayanamayıp giden sevgilim var mesela. benim için o kadar çok çaba harcadı ki, ve aslında onun gidişi son noktayı koyduğum andı. ve ona "bıraktım normal biriyim" desem de inanmaz.
çok iyi, cana yakın, güzel bir insanken farkında olmadan öz güveni yerlerde, sessiz, korkak, alkolik bir herif olmuşum.
keşke ileri gitmeseydim bu kadar be sözlük.

saçlarımı kestirmekle kestirmemek arasındaki ince çizgideyim sözlük. çok kararsızım afromuda seviyorum ama sıcakta çok acı be.

Bu gece içimi dökeceğim gibi gözüküyor.
-Kızlardan nefret ediyorum. Hepsinin amk.
-Ulan orspular, havanızı skiyim sizin. Büyük erkeklerle takılmak isteyen beyinleriniz amk. Ne yarrak meraklısısınız lan. -Gösteriş yaptiginiz o her saniyenin amk. Ulan madem kimseyi sklemiyosunuz bu kadar havayi kime atiyosunuz orspular!.
-Her fotografta şekilden şekle giren şeklini skiyim.
-Bu kadar havalı olup kendinizi bi bok zannetmenize rahmen hala yalnızım diye aglayanlarında amk!.
-FIN.

Igreniyorum agzina yalan bulasan insanlardan. Iliskilerden de...

Insan zorla yalan soyluyor galiba. Soylettiriliyor.

Tipsiz biri değilim. Hatta aksine beni tatli bulan çok kişi var. Ama peki ya neden konuşmak istediğim kişiler beni hiç iplemiyor?
Benden hoşlananlardan da ben hoşlanmıyorum çünkü hoş değiller. Ama ben niye iplenmiyorum, niye kimse bana bişey yazmıyo? Konuşma tarzım mı itici? Yavşak biri de değilimdir. Sadece biraz fazla komiklik peşindeyim sanırım. Fakat neden? Neden her mesajlasmalarda son mesaji ben atiyorum? Neden iplenmiyorum? Ne iticiliğim var anlamıyorum.
-Sıkıntı...

bu gece çok korkuyorum sözlük inden cinden.

Böyle böyle artık herkesle yakınlaşma sorunu yaşıyorum.
Kızlarla aram berbat olmaya başladı.
Ne dersem diyeyim karsi taraf her seferinde benden daha da uzaklaşıyor.
Rahat olmalıyım, kimseye ondan hoşlandıgımı, yakınlaşmaya çalıştığımı belli etmemeliyim. E peki o zaman biriyle nasıl birlikte olabilirim? Sanırım ben iyi bir konuşmacı değilim. Her firsati elimden kaçırırım. Gidip konuşsam ne kaybederim ki. Alıştım zaten artık reddedilmeye, bu kadar...

"sana daha fazla bakmak istemiyor canım, canımı yakmak istemediğinden içime akıyor kanım.."

Rehberimi silip yeniden mi başlasam...?

18 yasindayim karanliktan korkuyorum geceyken uyuyamiyorum. Az once korktum ve anne babamin yatagina gittim. Babam beni kovdu. Odamda tirsa tirsa gunesin dogmasini bekliyorum.

Galiba cok yalnizim.

yalnızlık kimdir nedir ne değildir diye merak edenler var ya tanımlamak isteyip bişekilde anlatılamayan şey var ya o benim işte.ben yalnızlığım.

sevgilimi seviyorum ve farklı şehirlerde okumak istemiyorum , araya soğukluk girip ayrılmaktan korkuyorum.

gece aynaya bakıyorum bakıyorum uzun uzun sonra gülüp poz vermeye başlıyorum.
çünkü atakan ve quanttum'dan dolayı.

bu saatte dolaptaki rakıyı mezesiz içirtebilen biri girip çıktıysa hayatınızdan işte böyle sonunu getiremeyecek cümleler kurup, götünüzün üstüne oturduğunuzla kalırsınız.

çok küçüktüm, ilkokul falan sanırım, eve giden ara sokakta her zaman yaşlı, giyiminden anladığım kadarıyla yoksul olan bir teyzeyi zaman zaman sırtında bişey taşırken yada yere serdiği bezin üzerinde otururken görürdüm. Bir gün saflığım tutaraktan teyze bezin üzerinde otururken önüne bozuk para koydum, kalkıp kovalamıştı beni. Bende çılgın gibi kaçtım tabi yakalayamadı ama izimi kaybettirdiğimde utancımdan ölmek istedim. Evet, dilenci değilmiş... Zor bir deneyim oldu. O gün bu gündür çok utanırım bu olaydan. Çocuk aklı işte.

itiraf ediyorum 6.sınıftayken derste öğretmenimiz arkadaşımızı dövünce videoya kaydedip öğretmenimizi yarı şaka yarı gerçek tehdit etmiştim. (daha sonra uyarı aldım o ayrı bir mesele tabi.)

minicik bir cocukken, ezani allah'in okudugunu sanirdim.