bugün

pencere önlerinin kanatlı böcek mezarlığına dönme durumudur.

eve yerleştiğimizden beri mutfağa perde takamadık. açık ferah mutfak balkonu çeşitli kanatlı böceklere giriş kapısı görevini gün boyu sunmaktadır. mutfağa girip kafasına göre mutfakta evde takıldıktan sonra çıkışı bulamayıp pencerenin camında debelenerek ölmeleridir. bazen bu duruma gerçekten üzülüyorum özellikle arılara.
Hava da sıcaksa, iyice gevrerler o pencerenin önünde. Temizlerken sanki bir canlının kalıntısı değil de daha çok küçük taş parçalarını temizliyormuş hissi verirler, üzücüdür. Neler yaşadıklarını tahmin etmemiz zor ama öyle sanıyorum ki beyinlerinin küçük olmasından kaynaklanan sistem hataları yaşıyorlar. Uçarken bir bakıyorlar, "özgürlük" işte dışarısı, ağaçlar, çürük meyveler, boklar! Sonra hızla uçuyorlar oraya doğru. "Pat!" çarpıyorlar, "n'oldu ki?" demeye kalmadan bu acı hatıra siliniveriyor ve tekrar uçuyorlar ve tekrar, tekrar tekrar! Her çarpmada düşük kapasiteli harddisklerinde bad sektörler oluşuyor, öleceklerini biliyorlar ve bile bile tekrar deniyorlar. Amok koşucusu gibi, ölümüne, ne acı, ne vahim.
cama kafasını vura vura intihar ettiklerini düşündüğüm sineklerdir.